Isabella artık kendisini daha fazla tutabileceğini düşünmüyordu. Çok açtı. Hemde öylesine açtı ki ne yapacağını bilemez bir haldeydi. Gecenin bir vaktinde karanlık insan sokağında yürüyordu. Aslında ona göre karanlık değildi. İnsanlar için karanlık olan sokak adımlarını sayarken sessizce, yavaş yavaş ilerliyordu. Ama bir süre sonra durdu. Sonunda karşısına bir çocuk çıkmıştı. Çocuk öylesine güzel kokuyordu ki... Bu muhteşem kokuya karşı koyabilmesi çok zordu. Ama o bir çocuğu öldürmek istemiyordu. Gerçekten de ne yapacağını bilemiyordu. Kararsızlık içinde çocuğa doğru ilerledi. Tam o sırada ona seslenen kişi onun durmasını sağladı.
"Isabella, dur!" dedi tanıdık ses.